İbret Şiiri - Ayhan Yavuz Açıkgöz

Titriyorken ellerim körelmekte kalemim
Üç beş satır yazmakla tükenir mi elemim
Yüreğimde biriken yaşlar gözümden akar
Kör olursa gözlerim döner özümden akar

Hücremin duvarında yazan çılgın satırlar
Başım önde gezdiğim harbi hatırlatırlar
İdamlık bir mahkumun yüzündeki ifade
Önce yürek dağlarken geçiyor alelâde

Bağırıyor gardiyan “Geldi ölüm saatin”
Geçmiş sizlere ömür ziyaretçindir atin
Korku dolu her yanım gözlerim kan çanağı
Ruhumun Azrail’den yok başka dayanağı

Ne de kolay söyledi o can alan sözleri
Kelepçelerken beni parıldadı gözleri
“Hele dur bir soluklan hazır değilim” dedim
Ya o kahkaha attı ya ben kafayı yedim

Ayağımdan kolumdan sarkar zincirler yere
Dönüp baktım hücreme ağladım son bir kere
Yaştan kızaran gözüm duvarlara takıldı
Benden kalan bir şiir,birkaç kara çakıldı

Yolcu yolunda gerek korku fayda sağlamaz
Boynum kıldan incedir kendi düşen ağlamaz
Başım dimdik yürüdüm upuzun koridorda
“Dik geldi dik gidiyor” yazıyordu raporda

Yalın ayak yürürken gözüm daldı bir ara
Zaman geldi geçiyor kapanır mı bu yara
Tiz bir haykırma ile açılırken sürgüler
Hücremdeki başıboş günlerimi sorgular

Biraz düşündüm önce neden geldim buraya
Harcadığım emekler gitmiş miydi araya
Silkindim kuvvetlice, birden titredi içim
Üşümek değildi bu, belki yanmak bir biçim

Sanki ben bir fareyim mahpus koca bir kapan
Cellat işaret etti “İşte şu senin sehpan”
Ben sehpanın yanında çevremde kalabalık
Bir kuş daha uçuyor, herkese verin salık

Cellat bana dönerek son isteğimi sordu
Neden bilmem beynime ölüm korkusu vurdu
Bana bakarak dedi “Suçundan pişman mısın? ”
Gülerek cevap verdim “Derdime derman mısın? ”

(mersin-2003)