Hüznün nöbetinde rast geldim
Kucaklayarak geceyi saran ufuğa…
Ve gözlerim yalnızdı
Uykusuz gecelerin korkak sokaklarında.
Hüznün nöbetinde rast geldim arkadaşıma
Hüzne dek geldim
Mavi göklerin çocuğu musun nesin?
Gözlerinden uzat bana
Fırlamalığın mavi mutluluğunu…
Ve söyle
Islak yalnızlıklarda niçin taze umudun?
Depreşir yüreğimin kırmızı halkı
Çoğullanır göklere uzanan pankart kalabalığı
Seni çeşitlerim uykularımda
Tenini tenimde doğururum,
Gökler yüklenir sevdamı
Gözlerine susar mavi bir göl
halt edip kapattın gözlerini
karardı dünya
yırttım attım resmini ateşe
ateş söndü nedense
-belki de ağlayan bir resim atmışımdır-
Elleri cila kokar boyacı çocukların
Yana yakıla ekmek parası ararlar
Leş gibi kokan bir ayakkabının içinden
Mis gibi bir ekmek kazanırlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!