İbrahim Tetik Şiirleri - Şair İbrahim Tetik

Sen senin'le bir sen'sin,
Senin bir tek sen'de,saklıdır ben'liğin.....

Sen,bir sen ile hemdem'sin,
Senin kendini tanıman'dır,ilk görevin.....

Hasretler'de,firaklar'da kaldım,
Irağım,fersah fersah vuslata,
Kaderim böleymiş,artık inandım,
Demir atmak şart oldu,liman'daki hakikata.....

Kilitlen'dim ki,diyemedim özgür'üm,

Fedakarlık,sebat ister sevgi,
Daha uzun yıllar,yaşamak için,
Sınasada arasıra,hayat mihengi,
Sağlam,dayanıklı,çelik gibi olur perçin.....

Olursa herşey karşılıklı,o yeter,

Öyle bir iman'ın olmalı,söndürememeli,toros'ların buz'ları,
Kuvvet'li bir inan'ca sahip olmalısın,onu tart edememeli avrupa'nın zındık feylesof'ları.....

Büyük olmalı davan,küçük kalmalı yanın'da,everes tepesi,
Ecdadımın kan kokusu'nu getirmeli,esen deli rüzgar'ın ılık nefesi.....

Ufkun kızıllığı,
Etmişti sirâyet,
Derinlemesine,
Tâ yüreğimin en ince,
En derin hassas yerine,
Değiştirivermişti birden,

Yetmiyor korkmak ölmemeye,
Yâni;
Yok hiç faydası korkmanın ecele,
Eğer ki;
Varsa bir iksîr,tılsım sır,
İnânın o da sedece ve yalnız,

Yaşamak tüm sevinçleri,kederleri hayatı doya doya,
Yelken açmak,ümitlere sonsuz bucaksız deryalarda,
Karamsarlığı bir çırpıda gömmek ebedî çıkılmayacak kuyulara,
Lokman hekim olmak yaralı,dertli girdaplı gönüllere.....

Çıkmaz olan adreste,bir yol ayrımı olabilmek,

Düne ait ne varsa,
geride kaldı,
Bugün sermâyen kârdaysa,
Bil ki,mâzi'den ibret alındı.....

Yarının hatırına,

İnsan Cennet'lik gelmişken dünya'ya,
Hayret ki,Cehennem ehl-i oluveriyor,
Masum,günah'sız yaratılmışken,
Kılıyor kendini,zalim ve gaddar.....

İnsan,insan olarak şeref'lenmişken,

İnce fikir'le,
Hassas his'le,
Yüksek hayal'le,
Engin ideal'le,
Sınırsız ümit'le,
Ufuklar dolusu umut'la,