Günahın yaşandığı zamanların bile tövbesi var
Sensiz kaldığım anların tövbesi var mı sevgili
Kâğıtlarda ki yazıların bir silgisi olur
Alnımdaki sensizlik yazısının da silgisi olur mu sevgili
Arada bir bende üzüleyim
Boş ver
Sorma halimi...
Pişmanım deseydim
Unutabilir miydin, affeder miydin?
Artık dükkânların önünden geçerken camlarda saçlarıma da bakmıyorum, kimselere de elimi hafif yukarı kaldırıp, başımı da hafif önüme eğmiyorum, kimselere selam borcum da yok artık. Bütün manolyalarım solmuş, kardelenlerim kurumuş, mimozalarım dökülmüş, hiç birine de su borcum kalmadı artık. Yılların izleri yüzümdeymiş, saçım aklara doymuş kime ne, aynalara da tebessüm borcum kalmadı artık. Hala bıraktığın yerde duruyorum, bir adım borcum da yok yürüdüğün yollara... Yok...
Hani diyordun ya nerde, kimle, nasıl olursan ol, elinde baston iki büklümde olsan, yaşama dair en ufak bir arzun kalmasa da, yemin et, her ilk ilkbaharın ilk günü bu çınarın altında ol, ben hep ordayım diyordun. O çınar orda olmasa da sen ol diyordun, bir gün bende olmasam bil ki dünyadan göçmüşümdür diyordun, yasını kimlerle paylaşsam sevgili, çınarlar anlamaz ki, beni bir sen anlardın ancak sevgili, şimdi buralar çok kalabalık, sevgililer var el ele, şimdi buralar çok sessiz sevgili, yalnız kaldım kalabalıklar içinde, sensiz kaldım. Böyle olmamalıydı, bendeki yaşanmamışlıklar yetim kaldı sevgili. Bir şafaktı sana yazdığımda bunu, ilk günüydü ilkbaharın ve gece karanlık örtüsüyle yorgun hislerimin üstünde ama sen hala yoksun sevgili…
Çok baharlar geçti çınarın altında, senden yoksun. Sözümdeyim hala, belki bir gün çıkar gelirsin diye. Çok ağlamaklı oluyorum, sen aklıma düşünce, boğazımdan aşağı bir ateş topu iniyor geçmişe, eski külleri tutuşturan, göz pınarlarım göz kapaklarımı zorluyor, ağlamak yakışmaz ama bana değil mi? Yanımda olmasan da, ağladığımı istemezsin değil mi? Artık bedenim çok yorgun, yaşlı ve de sensiz düştü, belki bir, belki iki defa, belki de bu son gelişimdir sana. Yinede seni özlemek güzeldi, bir ömre bedeldi ama sensizdim ama her şeye rağmen seni özlemek bile güzeldi…
Şimdi öylece gidiyorsun ya sevgili
Kime bıraktın bu şehri
Ya yıldızlar kimin olsun sevgili
Ya bu şehrin caddeleri…
Küçükken ayaklarımızı yakan çakıl tanelerini
Doğum günüm
Bugün otuz yaşındayım
Yolun neresi bilmem
Yasın tam ortasındayım
Ne zaman büyüdüm ben sevgili
Belki çok zamansız ama hayatımın sonbaharındayım. Artık benim çiçeklerim açmayacak varsa son yapraklarını dökecek. Bir umut beslemiyorum, eski duygularımı, hayallerimi tekrar yaşamak gibi. Artık açmayacak benim çiçeklerim. Bir kardelenim olmayacak hiç karakışımda. Evet, güzel olurdu, hoş olurdu...
Senden sonra gözlerinde eridiğim biri çıkmışken karşıma, senin kadar yanaşmışken sevda yerime, dokunmuşken gönlüm sesindeki ipeğe, titretmişken içerimi… Bak ki kaderin cilvesine, ikinci bahar olmazmış, eğer ki masal kahramanı değilsen. Ben bir bakışına sevdalandım, sen tüm sevdalarımı aldın benden. Sana bir baharımı verdim, sen tüm mevsimleri aldın benden. Bütün ömrüm karakış oldu. Tamam, hiç pişman olmadım, gerçekten hiç tanımasaydım seni demedim, diyemedim. Sadece yaşanmamışlıklar bıraktın bana. Dünya duvarlarını yıkarken sen, duvarlar ördün duygularıma. Hislerimi mahkûm ettin, sürgün gönlünün dar sokaklarında. Nemli gözlerinde yitik ettin sevdamı. Hicranları bıraktın bana, bir gönül ahı kaldı senden…
Gündüzü gri, şafağı kan kırmızı, gecesi gözyaşı yağan ve sabahı hicran çiselerinde açan günler bıraktın bana. Yaşanmayacak aşklarım oldu sayende. Taşınmayacak kadar günahlarım birikti takvim yapraklarında. Her sevdiğim gözde bir giz gibi çıktın ortaya. Kısacık anlarda yaşanan hatıraların doldurdu bütün ömrümü. Dakikalarını sığdıramadım hala yıllara. Bir mıh gibi bıraktın sevda yerimde ipek bakışlarını.
Sen bereket ol, ben sevda olayım
Sen yağdıkça sensizliğe susamış topraklara, yağmur gibi
Ben kara sevda gibi sarılayım, sen diye kara topraklara
Sen ferman gözlerinle düş aynalara
Ben camlara sarılayım canan diye
Sen kalbime yaralar çiz
Bu şehirde her şey seni hatırlatıyor
Bu şehirde sen, bu şehirde sevdam yatıyor
Bu şehirde anılar beni bırakmıyor
Bu şehirde senden ayrı, yaşanmıyor!
Şu koca, şu canım gibi sevdiğim şehrimden
Yapraklar önce sararacak dalda
Sonra tek tek düşecek toprağa
Ve karlar yağacak anılara
Sonra bir kertik daha
Çizeceğim sensiz yıllara
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!