İbrahim Halil Fırat Şiiri - Osman Bulut

Tamam eyleyerek altmış beş yılı,
Gönlünce bir ömür sürdü Halil Bey.
Lakin son senesi geçti acılı,
Eşini toprağa verdi Halil Bey.

Yanaştı kıyıya bir sessiz gemi,
Aylar oldu hâlâ sürer matemi
Can evinden vurdu Şubat depremi
Ona da göğsünü gerdi Halil Bey.

Ne yapsan ne etsen inan ki boşa
Geçen aylar, yıllar dönmüyor başa,
Yıl; İki bin yirmi üç yeni yaşa
Bu kez tek başına girdi Halil Bey.

Olmaz bu hayata karşı küslükler,
Rabbim kula gücü kadar yük yükler.
Sen de iyi biliyorsun, büyükler
“Ölenle ölünmez” derdi Halil bey.

Pişirdi kırk küsur sene ekmeği,
Un bitti duvara astı eleği.
Noktaladı 1 Kasım'da mesleği,
Şükür muradına erdi Halil Bey.

Hâlâ gençliğin her vasfını taşır,
Bu azimle hedefine ulaşır.
Yine bol bol yürür, gezer dolaşır,
Sanma postu eve serdi Halil Bey.

Gençliğini, yalan yok, kıskanırım
Unutmaz Osman’ı onu tanırım.
Emekliler ordusunun sanırım,
En dinç, en dinamik ferdi Halil Bey.
02.11.2023 Ankara