İbrahim Ethem Bingül Şiirleri - Şair İbr ...

Kapılarım kapanmış, olmuş sanki duvar
Çaldığın zilde ne yüzüm, ne sesim var
Dumanım tütmez olmuş dersin acep başta ne var
Üzülme kim vurduya gittim, geleceğim...

Günler geçiyor ardı ardına ey yâr

Arama, bulamazsın cümlelerimde
Ne bir sitem, ne de bir ah zerrece
Gömdüm dost toprağa senden ne varsa
Mor olanlarından menekşeler diktim üstüne
Kedere garip menelşe dayanıklıdır ya
Bılamazsın cümlelerimde, arama

Senin adın Hüzün
Biliyorum, ben koydum adını
Senin adın Hüzün
Bir şafak vakti düştü gözlerine
Senin adın Hüzün
Göremedim başka bir şey...

Yüzlere bakacak yüzün kalmadı
Neredeydi vicdanın, şimdi eser kalmadı
Hani sen insanların hasıydın
Sözlerine kendin bile kandın...

Açtığın yarayla ölünür sanma

Titrerken bedenim
Kemiren dertlerimle
Sığınırım anıların güzelliğine...

Bilirim
Aslında tarih tekerrüre gebe

Bana, ne çektin deme sakın haa!
Sonbaharda düşen her yaprak, dert bana
Düşen her yaprak, mazidir geride kalana

Deva bulsana bu dünyanın yalanına
Sevdasına, mehtabına, yakamozuna

Gözyaşını zayi etme
Olma çocuk gibi yaşlı
Bir şekere ağlama sen
Oyuncağa yaşlar dökme..

Gözyaşını zayi etme

Allah'ım hesap sorsun
Melekler yakanı bırakmasın
Hep hatırlatsınlar sana
Ardında bıraktığını
Bırakmamaya söz verdiğin beni

Tutuğum ve suskunum
Sebebi sensin
Ne yazık ki çaresi de...

Özlemin kararttı gözümü
Işığım söndü nefesimde...

Yüreğime ve İstanbul'a kar yağan bir sabahta
Yürürken yalnızlığımda öylesine yolda
Yolum kesişti Nur,Can kızla
Tanıdığı her insanda inancının yok oluşunu seyretmiş

Sevgiye dair ne varsa