Hüzzam Bir Eylül Şiiri - Özgen Öz

Bir sonbahar akşamıydı. Hava, hafif esen bir rüzgârla sararmış yaprakların dallardan kopup yere düştüğü o hüzünlü anlardan birine bürünmüştü. İki kalp, uzun zaman boyunca birbirine dokunmuş, sevinçleri de hüzünleri de paylaşmıştı. Ama o gün, takvim yaprakları Eylül’ü gösterirken, ayrılık vakti geldi. Kadın, sessiz bir veda ile arkasını dönüp gitti. Arkasında bıraktığı tek şey; gözlerinde saklı duran o son bakıştı. Erkek, olduğu yerde kaldı. Dudaklarından tek bir kelime dökülmedi, çünkü kalbi söylemek istediklerini taşıyamıyordu. O günden sonra mevsimler değişti, yıllar gelip geçti. Ama içindeki Eylül hiç bitmedi. Çünkü o akşam, yalnızca bir ayrılık değil, aynı zamanda hayatının en derin sessizliği başlamıştı. Her Eylül geldiğinde, rüzgârın uğultusunda onun adını duyar gibi oldu. Bulutlara baktığında yüzünü, yağmur damlalarında gözyaşlarını gördü. Yaprakların yere düşüşü ona hep o vedayı hatırlattı. Şiirde anlatılan işte tam da bu: Bir insanın, bir mevsime hapsedilmiş ayrılığı. Eylül, artık onun için yalnızca bir ay değil; içinde daima yankılanan bir “hüzzam makamı”, bir “hicaz gökyüzü”, bitmeyen bir hüzün oldu. Bu şiirin hikâyesi, aslında bir aşkın sonbaharda yarım kalışı, bir vedanın ömre dönüşmesi.