Huzur sendromu Şiiri - Enver Levent Batur

_ Dipsiz karanlıklar
elbette saati gelmeden görünmez güneş
belleğimde kalan düşçü gözlerimin yalnızlığına

sen hep aydınlıkta kal huzur
aldırmadan bu koca yığınlara.

_ Öylesine kurumuş ki içim
dokunsalar dağılıverecek sanki anılar
çiğnenmiş yollarda esen yele savrulup

bükmen gerektiğinde dizlerini gözyaşlarım
canımı acıtsan bile
ilerle

aldırma geceleri böyle uzun uzun bağıran
titreşen ağaçların dallarına.

_ Parlak bir sis altında
yaban zambağının solgun ve ıslak yaprakları kadar soğuk havada

çiy gibi yavaşça süzülüp kül rengi sulara
kayıp giden yaşam

duru serinlik saatlerinde.