Huzur İle Üzüntü Düet Şiiri - İsmail Sargın

huzur... merhaba üzüntü
sen neden üzüyorsun insanları

üzüntü... merhaba huzur
sanane ki üzdüğümden ben üzüntüyüm
unutma

huzur...
peki yazık değilmi de üzüyorsun insanları
hak ediyolarmı üzüntüyü

üzüntü...
bak huzur bu insan oğulları varya
bana gerek bile kalmadan kendilerini
üzüyolar

huzur...
nasıl yani

üzüntü...
nasılmı
deger bilmez birine gönlünü kaptırıp
dalgasını geçer gider
gerçek seven birinide bana gönderirler
yani üzüntüyü
dalga geçilende
gerçek seven de benim kapıma gelir

huzur...
peki benim neden kıymetimi bilmezler
anlamadım oysaki şu dünyada
huzurlu olmak kadar güzel birşey yokki

üzüntü...
neden mi

huzur...
evet neden

üzüntü...
çünkü hani bir söz vardır
elindekinin kıymetini bilmezsen
el bilir elindekinin kıymetini

huzur...
vayyy peki senin bu sözünü bilen varmı
buda ata sözü de benden gelsin
bu insanogluna
yani kısaca eşşek hoşantan anlarmı
ki

üzüntü...
anlar veya anlamaz beni ilgilendirmez
anlarsa biner trene
anlamzsa da bakar öle öküz gibi tren e

huzur...
bu insanların birbirlerini
senin oyuncağın etmeleri neden hoşlarına
gider anlamış değilim

üzüntü...
bak ıyı dınle egerki
bu insanoglu seni şeçmiş olsaydı
bu kadar acı bu kadar şerefsiz
bu kadar karakter yoksunu olmazdı
insanların amaç ve kendi düşünceleriyle
seninle olması çok zor

huzur...
neden çok zor

üzüntü...
çünkü herkez yapmacık çıkarcı
menfaatci yalancı paracı bedenci
büyüye saygı küçüğe sevgi yok
anne baba abı kardes belli değil
kelimeler kısa ve kifayetsiz anlamsız
kıymet bilinmez degerse zaten bitmiş
şimdi soruyorum sana
sen mi ben mi

huzur...
haklısın galiba
çünkü şu devirde kolay kolay kimse
huzurlu olmayı hak etmiyor