Huzûr Şiiri - Salih Şanlı

Huzûr

Sultanın sun’unun seyredildiği, güneşçe
O sultanın has bahçesi açıldı bir düşçe

Sevgilinin gösterdiği sayısız nakışı
Görünce özgeleşti Sevgiliye bakışı

O güzelin nice güzel işi varmış meğer
Bu saklı güzelliğin zerresi cihan değer

O’nu bilmek için ne engeller aşılmada
Bilindikçe bilinmezliği anlaşılmada

Gönüldür O gizli yâre en fazla yaklaşan
Gönüldür bu bilinmezliğe en fazla şaşan

Gözdeğmemiş bu güzelliklere bakakaldı
Eldeğmemiş bu güzelliklerle zevke daldı

Safâ gönülle bilinir, gerçi bilinmez ya:
Safâ mı gönle erişti gönül mü safâya

Gönül gözü Sevgilinin nûruyla kamaştı
Göreceğini gördü, ne aldandı ne şaştı

Deli demeyin gönle, yönü tek Sevgiliye
Dediğini bilmez değil, yalan bilmez diye

Âşık ise, mâşûku bir O'dur, başka değil
Cinnet sevgisizliğe yaraşır, aşka değil

Yârdan bir ân bile ayrı kalmak ne cefâdır
Sevenleri anıp duâ kılmak ne vefâdır

Yükseklerde seyrân ederken inmek ne cefâ
Ötelerden hediyelerle dönmek ne vefâ

Gönül haberini yalanlamak ise cefâ
Gönül hem güzel hem doğru söyler, işte vefâ