Huzur Şiiri - Barış Taşdemir

Hayat durdu.

Simdi gozlerine daha uzaklardan bakiyorum.

Ellerim çaresiz,bakislarim sitemkar.

Yuregimi de hissetmiyorum artik;

Sanirim o da beni terketti.

Ve yalnizim,

Ustelik usuyorum;

Bana arta kalan aniarindan.

Bir tutam gozyasi ve birazda ofke vardi,

Bu "huzur" dolu harabede.

Artik hersey icin cok gecti,

Ask bitmisiti artik,

Geriye sadece ayrilik kalmisti.

Yakamozu suçlamiyorum artik,

Cunku hersey seni hatirlatmaktan vezgeçti.

Gece yildizlarina,

Gunes ise gokyuzune surgun edilmisti.

Yagmur da dusmezdi artik bu topraklara,

Colden bile kuruydu simdi, buzavalli bedenim.

Sen olmayinca;

Aklim firarda ruhum ise hasta.

Hicbir anlami yok hayatin, hayattakilerin.

Sen olmayinca herkes ölü, hersey cansiz.

Bu ayrilik intihardan bile gerçekti.

Ask bitmisti

Geriye sadece ayrilik kalmisti.

Sefaletin çiçegi burnunda dostuyum simdi,

Gökyüzü daha bir karanlik sanki.

Ne çiçek açar ne de fidan yesermez bu mevsimde;

Gul yapragina düsman,

Ana evladina kindar!

Ayrilik sanki bu isin kitabinda var.

Yetimdir simdi sana yazilan butun satirlar,

Ve duygular kör ve hatiralar sagir,

Bu askin ne geleni ne de gideni olmayacaktir.

Gozyasi arkasindan kapiyi hizla carparken,

Ölüm bile caresizdi sen çekip giderken.

Ask son kez bitmisti,

Geriye sen gibi, "huzur" dolu bir ayrilik kalmisti.

(30 mart 2016 paris) .