Huzur Şiiri - Ercan Çalık

HUZUR
''İnsan insanın kurdu'' demiş filozof,
Şu çağda bunu anlamayan kafa kof..
Samimi gözlerle bir bak etrafına,
Hinlik yapar yakının en yakınına.
Ayıp,günah, filan derken başkasına,
Malı götürür kendi fırsat bulunca.
Bitmez, tükenmez istekleri var deriz,
Nihayette, İnsanoğlu der geçeriz.
Ucuz filmin başrol oyuncusu gibi
Nefretle izler bazen insan kendini
Bunalan ruhuna hep ararsın huzur
Sonu nedense düş kırıklığı olur
Beyninde milyarlarca tünel dolaşır
Her tünel içinde birşeyler karışır
Şaşkın avare, aptal gibisin bazen,
Lakin çoğunlukla cin gibi cinsin sen.
Bügünkü şikayet etmenin nedeni,
Geçmişte yaptığın hatanın bedeli.
Sen nasılsan karşındaki aynı diye,
Her kişi aldanırmış bir sevdiğine...
Bin umuda hergün azimle koşarken,
Birde bakarsın tiyatro bitmiş birden!
Dökülür yaprak,kurur dal,biter yaşam..
Eğlenceliymiş alem..Sende keder gam
Bitmez dediğin koskoca uzun ömür,
Sonu hazin ölümden başka ne görür.
Geçmişe dönüp bakınca hayatına,
Ah çeker yakınırsın hatalarına.
İhtiyarlık pişmanlıkla geçiyormuş,
Üzülmekle hiçbir şey değişmiyormuş.
Mutlu olmak dersen, adam gibi yaşa!
Onun için hakkı savun olma maşa.
Sonra anılırsın, ''adam gibi'' namınla!
İşte o zaman kavuşursun huzura.

Yürekli olmak adam olmak değilmiş,
Edeple yaşamak en büyük şerefmiş.