Huzur Şiiri - Ayşe Mızrak

Kaldırıp ellerimi divanına açınca,
Gizli sırlarımı dergâhına saçınca
Onca anlamaz kuldan anlayana kaçınca
Bil ki huzur bulurum huzuruna varınca.

Mağrur bakışlarımı yere indirip usulca,
Kibir elbisesini kalbimden sıyırınca,
İstihzanın yerini bir ciddiyet alınca
Bil ki huzur bulurum huzuruna varınca.

Vav gibi olup önce sonra mim’e dönünce,
Sana çok yakın olmak muradına erince,
Bir sükût sarar beni, ar perdesi gerince,
Bil ki huzur bulurum huzuruna varınca.

Arayıp birçok şeyi yerinde bulmayınca,
Nefsimin arzuları bir nihayet olunca,
Nefsime şamar vurup şöyle bir susturunca
Bil ki huzur bulurum huzuruna varınca.

Kullarından görünce en büyük ihaneti,
Vurup başım taşlara, yaşayıp nedameti,
Vardır elbet bunda da bir Allah kerameti,
Bil ki huzur bulurum huzuruna varınca.

Dost sandığım onca dost maskesi sıyrılınca,
Et tırnaktan ayrılmaz, dediğim ayrılınca,
Bir ben kalıp benimle, has dostu tanıyınca
Bil ki huzur bulurum huzuruna varınca.

Küçüklüğüme bakıp kabul etmezken hata,
Ölmeyecekmiş gibi bakmışız kâinata,
Kabul edip hatamı, dil tövbeye durunca,
Bil ki huzur bulurum affına kavuşunca.