Hüzünlü Karanlık Şiiri - Atila Yalçınkaya

Yine hüzünlü karanlık çöktü
Tek başınasın dertlerinle yalanız.
Duvarlar anlamaz boş bakışlardan,
Sabahlar zor edilir
Anlamsızdır zaman

Hüzünlü karanlıkla savaş sürer durur.
Yenilgi an meselesidir zamana
Sen onu harcamadan
O tüketmiştir seni

Hüznün karanlığı ile baş başasın
Bir mum arar gözlerin umutsuzca
Süt liman değildir hayat.
İnsanı meşakkate gark eden.
İniş ve çıkışlarıdır

Baş başa vermiş harflerin anlamsızlığına denk,
Kelimeler cümleler üretir durursun
Ah keşke dediklerimizi duyabilsek

Hüznün esareti..........
Karanlığa çevirmesin, aydınlık yarınımızı
Kapattığım gözlerimle kendime karanlığı reva görürken;

Güneş doğar ay döner,
Hüznün eseri yok gecede
Her gün karanlığı yaşarken yeryüzü
Aydınlıkla birlikte neşvu nema da bulur yer gök
Yüzlerde ışıltı
Kalplerde umut ve sevinç olur.
Sana hüzün veriyorsa karanlık
Sevinçli aydınlığın habercisidir aslında

Atila Yalçınkaya