Hüzünlü Adam Şiiri - Muhittin Laçin

HÜZÜNLÜ ADAM

Şu karşıdan gelen adama bir bak
Biraz sana biraz bana benziyor
Sanki gönlü bomboş yüreği çıplak
Vurgun yemiş garibana benziyor

Ya bir dost yitirmiş ya namert vurmuş
Ya ihanet hislerine oturmuş
Ya yoksulluk yüreğini susturmuş
Gururu kırılmış cana benziyor

Belki hüzün keder gam vuruyordur
Belki bir rüzgârda savuruluyordur
Belki de içini dökecek dost arıyordur
Çölde tezmiş yelkovana benziyor

Ya gözünde yaşı vardır garibin
Ya müşkül bir işi var garibin
Ya ağrıyan başı var garibin
Şaha kalkmış kör tufana benziyor

Yaz vurmuş dağılmış göçmüş ocağı
Güz vurmuş budanmış dalı yaprağı
Tek sadık dost görmüş kara toprağı
Oğul vermiş boş kovana benziyor

Bir dağ amma başında hiç karı yok
Dertlerini saklayacak yeri yok
Uzaklardan seslenecek biri yok
Sır saklayan asil kana benziyor

Hani sonsuza bir kapı arlanır ya
Hani Kan tutar yürekler paralanır ya
Hani can kırk yerden yaralanır ya
İşte öyle işte işte ona benziyor

Solgun simasına hüzün ekilmiş
Dalgın gözler yuvasına çekilmiş
Dert her neyse karşısına dikilmiş
İçi alev kor volkan a benziyor

Hale gidip sorsak belki sebeptir
Dinlemek farz ise sormak sünnettir
Belki gülümsetmek bize kısmettir
Öksüz kalmış can sübyan a benziyor

Muhittin laçin.y.t.2014