Hüzünle Batan Güneş Şiiri - Kasım Kobakçı

Güneşin her akşam hüzünle battığı,
Bu kahrolası yalnızlık girdabında,
Takılı kaldı gözlerim,
Ufkun üzerindeki buz sütunlarına,
Umut dolu sonsuz hayallerin,
Derinliklerine daldı yüreğim.

Kıyılara çarpan dalgalar mı,
Yoksa kalbimin sesi mi bu,
Anlaşılmaz bir sonsuzluğun içindeyiz,
Yalnızca aklın ve bilimin çözebileceği.

Ancak hayat çok kısa,
Taşımak imkansız bedenimi,
Önümüzdeki günlerin,
Derin maceralarına.

Tutunurum acı duygulara,
Ayrılacağım yakında,
Annemin parlak kucağından,
Kanar güneşin gözleri,
Gömülür dünya karanlığa,
Ayrılıklar yüzünden.