Hüzündür Yaşam Şiiri - Mehmet Çoban

Yaşamın gürültüsüyle kuşandım
Gösterişli, zorlu, mahzun

Ağır yükler üzerimde
Yürüdüm geçmişe, geleceğe
Masum bir gülücükle

Zamana neler verdim
Zamandan neler aldım
Doğru dürüst hesaplayamadım
Muhasebesini tutturamadım

Hiçbir şey bilmiyordum doğduğum zaman
Temiz, masum

Hayat boyu temiz masum yaşamak isterdim
Hayatın sonunda da geldiğim gibi gitmek isterdim

Biliyorum insanı kirleten yine insanın kendisidir
Aklı, kalbi, hayali geleceğini belirleyendir

Biliyorum hayat içinde hep aslımı inkâr edendim
Doğduğum anki, masumluğu temizliği terk edendim
Aklımla, hayallerimle, düşlerimle kendimi kirlettim
Kirletirken kedimi, hep çağın insanı ilan ettim

Doğduğum an, masum, muhtaç, temiz
Yaşarken, kirli, bencil, kibirliyiz
Ölürken, öylece terk edileniz

Ya varlığımıza tahammül edilmeden yakılıp kül edileniz
Ya da toprak altına terk edilerek çürümek için bekletileniz

Yaşarken bizi teselli eden yalanlarımız var
Allı, pullu, kahramanlarımız var
Teselli bulduğumuz her şey bizi terk ettiği gün
Sarılıp, sarmalandığımız yalanda olsa inancımız var

Çelişkisiz dünyada, çelişki yumakları oluşturduk
Kelebek gibi kendimizi kendi yalanlarımızla koruduk

Aslında yaşam hüzün, her daim ayrılıktı
Her nefeste hayatın sonuna doğru yorulmaktı
Sona doğru yürüdük cesaretle
Yaşam kurduk tereddütle, sevinçle

Hayat; yaşamaktır sona doğru giderken
Yaşam; sabırdır ölüme nefes verirken

İnsan; adalet aramalı her aldığı nefeste
İnsan; adalet dağıtmalı verdiği her nefeste
İnsan; özgür olmalı yaşam denilen kafeste
İnsan; özgür bırakmalı insanı kalbinde
İnsan; özgür olmalı tüm köleliklerine

Belki o zaman, anlamlı olacaktır yaşama bıraktığı izler
Belki o zaman, hatırlar bizi arkamızdan güzel sözler

Ağlayarak geldiğimiz hayattan, ağlatarak giderken
Sevgimiz, saygımız, paylaşımlarımız hayata, insana olur dem

26.07.2014 – İzmir