Hüzünden Bir Gece Şehr-i Erzurum’da

Hüzünden bir gece şehr-i Erzurum’da.
Yaralı kuşlar konuyor gönlümün kırık dallarına
Bir yaprak düşüyor kurumuş çeşme başına
Susuz kalmışlar su yok,
Yarası kanıyor kuşların merhem yok.
Yerimden doğrulamam ki uzatayım elimi
İntizarın nalanı sarıyor gönül bahçemi..

Hüzünden bir gece şehr-i Erzurum’da.
Palandöken karsız, Yenişehir sokakları sessiz
Bu gönül bahçesinde kalmışım çaresiz.
Dayanmaz, kuşların feryatlarına, kırık dallarım
Çeşme başında boynumu büküp ağlarım.
Ben mahzun, bahçe harap, kuşlarda maraz
Bu hüzün bu şehirden bu gece kalkamaz..

Hüzünden bir gece şehr-i Erzurum’da
Erzurum yamaçlarına salınmış mütehaddir, ruhum
Havuzbaşında bir soluk, Erzurum evlerinde acı bir ah..
Kalmamış mecalim düşüyorum, kümbetlerin uysal taşlarına
Tiril tiril akıyor hatıram, tarihin göz yaşlarına.
Nerde gök nerde yer nedir zaman habersizim
Bir bilinmezliğin sinesinde kuşlar kadar kimsesizim

Hüzünden bir gece şehr-i Erzurum’da
Yıldızlar mescun bulutlarda, ay geceye dargın
Aziziye suları derin, Yakutiye yokuşları yalçın.
Çiçekler solarken, renkler kaçıyor siyahlığa
Âmâ olsam, düşmezdim böyle bir karanlığa.
Çay soğuk, mektup ıslak, bergüzar köhne
Bir aşık sevdasını gömüyor harabesine.

Hüzünden bir gece şehr-i Erzurum’da..
Kar taneleri dokurken, Akdağ’ın eteklerine efkarı
Eder mi mağdur üşüyen yaprakları kuşları.
Kan akar yaramdan ah edince bir mahlukat
Merhameti serdi Erzurum, ciğerimde berhayat.
Yetemedim gidemedim, Heyhat! kaldım kendimde
Havadis var gönül bahçemden, firkat ebediyete..

Hüzünden bir gece şehr-i Erzurum’da..
Yaralı kuşlar öldü. Gönül bahçem tarumar..
Rüzgar saat kulesinden taşıyor hüzün
Ben meyyitten beter divane, ben şikeste düşkün..
Ne göç ne uzak ne sürgün, mesdud yolum
Ki istemem gayri muhaceret, tesellim Erzurum..
Doğmasın dokunmasın güneş kül oldu canım
Gece bırakırken kollarından, Erzurum’da olsun mezarım..