Hüzün Ve Eylül Şiiri - Umman Gönlüm

Kırgın ve darmadağın,
Olgun olan kirpiklerim savrulur.
Seni düşünmek isterken,
Aklıma hep o düşünceler,
Kış masalıdır oysaki.
Akan bir çeşme ile ıslanır.
Dökülür ardından kirpikler.
Hüzünlü ve sonbahar mevsiminin Eylül'ü gibiydi.
Çektikçe seni içime,
Harap olmuş ve savrulmuş fikirler kalır.
Gerisin geriye götüremediğim zamana karşı,
Güneşi görmek isterken, ama kalırım.
İlkbahar esintisini yaşamak isterken,
Eylülde kalırım.
Toparlamak gerekirken herşeyimi,
Kasırga gibi götürdü Eylül, seni benden.
Çıkarmıştı oysaki tüm duygularımı,
Çarpmak isterken bu yalanları,
Bölüyordu beni tüm gerçekler.
Bunun adı Hüzündü, Sen yoksun! !
Sözlerime, şiirlerime, gözlerime,
Derman enjekte etmek isterken,
Panzehire tesir zehir gibi boş ve etkisiz kalır.
Yüreğine değmesin titrek şiirlerim,
Korkarım nedamet dolu kalbim,
Darağacında sallanırım gözlerinde,
Birkaç satırlık ömür gibi yüreğinde.
Dalgındım oysaki vuslata erer miyim?
Hüzünlüydü Eylül,anılarla dertleşirim.
Kendi anlatır ardımda, diri sözlerim.
Gemi gibiydi, sen bekleyişim.
Herşeyi verirdi belkide, lakin seni vermez.
Bekleyişler uzun, buna akıl ermez.
Kelepçe vurulmuş ellerime,
Ayağıma prangalar.
Düşer denizin dalgınlığına benliğim.
Dayanılmaz yokluğun, sönen uykunun bölünen ışıkları gibi.
Paramparçayım, yıllarım hüzün.
Sensizim, aylarım eylül.
Şiirlerim sensiz, şarkılarım sessiz.
Lal olmuş kulaklarım,
Dilim sağır,
Gözlerim hissiz,
Duygularım ama.
Dağılmış beynim, paranoyak düşünceler.
Zor gelir sensiz yaşayamam.
Bir garibin ufkunda, kıskançlık doluydu.
Susarak bakıyordum oysaki sana,
Sükuneti süren yalnızlığımın çığlıklarında.
Hüzünlü bir kahkaha kopar, Gönül mahkumuyum.
Gece Hüzün, Aylardan Eylül.