Hüzün Tınısı Şiiri - Berat Özdemir 2

Bu şehirde yalnızlık çınlıyor kulağımda,
Yalnız biri yürüyor, sessizce karanlıkta.
O gidiyor, ben gidiyorum onun ardında,
İzliyorum yolunu ben, hadsiz bir kılıkta.

Bitmeyen yürek sancısı nedir bu bendeki?
Görende beni mutluyum sanıyor halbuki.
Hicrana sokuyor dalgalı hüzün denizi,
Boğuluyorum dedikçe güçlendim oysaki.

İşte bu hüzün tınısı, çınlıyor kafamda,
Ne giden benim, ne de kendi arkamda.
Haddi olmayan mahzun sima içindeki ben,
Sessizlik yankılanan boşluk gömdü takiben.

Halbuki bu figanımdaki mahcubiyetim,
Ne kadarda saf ve duruydu benim gönlümce.
Sevgi beklerken farklı anlaşıldı niyetim,
Bıraktı beni heybetli bu sevgiden yetim...

...

Yanlışmıydı acaba benim bu yaptıklarım,
Sebebi belli olmayan bu soğuk suçlarım,
Kargalar konunca kırıldı korkak dallarım.
Şimdi, neden böyle buz kestiniz avuçlarım?

Yıllarca yuva olan bu koskoca duvarlar,
Kovuyor içinden suskun, biçare, sebepsiz.
Sarılmış, yorgan gibi dikenli sarmaşıklar,
Geçemiyor parmaklarından beyaz ışıklar.

Kanadı bedenine ağır gelen martılar,
Rüzgarın savurduğu bu kurumuş yapraklar.
Dehşettenmidir bilmem kırışıyor şakaklar,
Şimdi eskisindende hızlı geçiyor martlar.

Bunu, suskunluğumun hatrına sayıyorum.
Bedenim, bu acının yükünden böyle yorgun.
Zavallı hallerime sessizce acıyorum,
Buz tutmuş denizler misali, sakin ve durgun.

O an yıkıldı, yuva olan bu duvarlarım,
Yıllar yılı yolumu bekleyen tek varlığım.
Gözlerimden, seller gibi akan pınarlarım,
Artık buna ne yokluğum ağlar, ne varlığım...

...

Merdivenler gibi gittikçe böyle çoğalan,
Yüreğimdeki bu sargın vede solgun acım.
Gittikçe dahada derinlerime yayılan,
Acıtan sevgiye, bundan mı böyle muhtacım?

Acıdan doğan Güneşle ısıttım içimi,
Ben, çok önceden yaptım bu vefasız seçimi.
Ne hava, ne rüzgar böyle bildim yaşamayı,
Doğduğum o anda öğrendim ben ağlamayı.

Sular, soğuktan böyle dondu yerinde kaldı,
Buzlar, Güneşin sıcağında dayanamadı,
Ay, Güneşin bu naif ışığını kıskandı,
Etrafına karanlığı, perde gibi sardı.

Manasız umudum, saç tellerim gibi ince,
Şefkatin bana, yaşam arzusunu verince.
Güneş yeniden mi soldu, bilmem ki sebepsiz?
Aciz sözler kalbimi birden böyle delince...