Hüzün Öyküleri-1 Şiiri - Kerim Akın

Ne çok hüzünle büyüyor öykümüz
ne kadar azalıyoruz
filizlenecekken ömrümüz
her aşk kendinden önce tüketiyor nefesini
soluklanmayı murâd ettiğim sinelerde
aleyhime verilmiş ferman

Kalemin kesmediğine hangi kalp dayanır
hangi aşk ki kendi yangınıyla besler cinnetini

Kaç mevsim çıkar bir aşktan
bir aşktan kaç mevsime çıkılır

Kaç kuytu
kaç Endülüs meyhanesi dolaştım
âr û nâmusu yere çalıp
pârelenen yüreğim kanında boğulmakta
yetiş ey inâyet yetiş
ömrün son güneşi solmakta...