Hüzün Kuşları Şiiri - Melahat Çetinkaya

Düşlerin beşiğinde,sabırla sallaya sallaya
büyüttük aşkı.
Umut tükenmez sermayemizdi.
İnce elekten geçirirken her şeyi,
Bir hiç uğruna harcadık gitti.

Erken geldi eylül koyaklarıma.
Ustura ağzı bir rüzgar esti,
savurdu duyguları döndü gazele.
Tünedi hüzün kuşları
Boş gönül kafesinin ince demirlerine
Gözlerden sulanıp,hasretten beslenerek
Büyüdüler gün be gün.
Mistik bir eda ile,
Çığlık çığlığa ötüyorlar her gece...

Yık ördüğüm duvarları sevgiyle,
Tetikleyip durmasın içimdeki yangını
sevimsiz hüzün kuşları.
Kara kışa döndürmeden baharı
Vur öldür hepsini,
Yitirmesin vuslat albenisini...

Saman alevi öfkelerin girdabında
boğulan bir sevdanın,
yılkı atları tepişiyor içimde...
Aşkın yumuşak karnı,
Ucu yanık şiirlere düşen derin felsefe.

Şimdi nedamet zamanı.
Azad edip hüzün kuşlarını,bir bir,
Ödeyip kefaretini kırgınlıkların,
Demle muhabbeti sevgi ile yarına.
Lisanı tektir aşkın.
Sev diye başlar her konuşmaya...