Nokta koymak buymuş demek ki,
Kolay oldu mu sormak isterim.
Bir de bir sorum daha var,
Sana değil… hayata.
Denizleri çok severim karalar gibi.
Neden mi
Her ikisi de saklarlar yaşanmışlıkları gizlice.
Hani bir deprem olur, açılır fay hattı ve
Alır koynuna dünya insanları, her şeyleriyle…
Bazen okyanusların dibinde
Köyü, kenti, yolu ile
Duvardaki sazı ile
Sandıktaki al yazması ile
Hatta sahandaki kaşığı ile
Öylece
Bir anda yokluğa karışanların izleri bulunur.
Acı gelir insana bunları görmek,
Gafil avlanan ve isteyerek yokluklara sinmeyen
Az durun da bir su içeyim, annemi arayım diyemeyen
Ve gidiverenler, gittiğini bilmeyen…
Yok oluverenler, tarihe gömülenler.
Oysa sen yokluğa kendin soktun kendini
Gömdün ellerinle anılarını
Ve baktın gözlerime el gözüyle…
Bu bir oyun sanki
Biz figüranların hayatla oynadığı.
Şimdi al eline sazını da
Vur mızrabınla teline teline
Bu bayram da ayrıyız, diye
Ağlamadan çağla da
Türkün dağlasın yüreğimi
Kavuşsun gözyaşlarımız
Şu mezar başında.
Serap Hoca
08.05.2009
Kayıt Tarihi : 1.6.2009 08:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
“Ey zulmün nefesini yüzüme üfleyen sevgili! Bir avuç kül olan yüreğimde artık aşkına yer yok.”
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!