Hüzün Gözlüler Şiiri - Turgut Uzdu

Hüzün gözlü bir güzel
Dalgalarla boğuşur
Fırtınalarla güreşir
Toplanır damarlarındaki her damla
Nedense hep
Yalnızlıkla birleşir.

Gözlerinde hüzün yağmurları
Umuda mahkûm olmuş bir yürek
Bir fener arar yalnızlık denizinde
Bir kıyı görünür diye
Belki hüzünlü gözlerinde.

Her küçük rüzgârda fırtınalar kopar
Hüzün boşanır yalnız avuçlarına
Okşamayan bir el durur karşısında uzunken saçlar
Kendi hücresinden fırlar da dualar
Sıcak bir yürek ister sabahlara kadar.

Bir baba kadar sevecen
Geniş bir göğüstür beklediği
Bir dağ gibi yaslanmalı
Saçı okşanırken gözleri kapalı,
Küçük küçük ama mutluluktan ağlamalı.

Oysa rüzgâr sert eser
Kan hep soğuktur damarlarda
Ardı ardına gelir acımasız günler
Her sabah yeniden diktiği güller
Akşama kadar solar birer birer.

Gecenin her yıldızı bir ümittir
Ölçülür, biçilir, sabaha kadar elenir
Bazen meteorlar iner rüyalarına, ışıldar
Hayalleri büyür, aydınlanır karanlıklar
Hüzün gözlüm dünkü sabahı bu sabah da yaşar.

Çok görmeyin dostlar, kader bu
Bazılarının gözlerine hep hüzün yakışır
Eli ayağı birbirine dolaşır
Suç kendisininmiş gibi
Nedense hep hüzün gözlüler utanır.