Hüzün Dönüşümü Şiiri - Mustafa Turay

İnzivadayım,
tırnaklarımın arasına mürekkep birikti
Yazdıklarıma verdiğim bir ad da yok artık
ve şu anda
denizken okyanus oluyor hüznüm

Acımın elinden tutup
parkta gezdiren bir baba gibiyim;
Her yanımda aşk yaraları, şiir yaraları,
Kuru bir ağaca yaşlanmış ağlıyorum.
Neden yoksun, nerelerdesin?
Neden sen giderken sise takılan ellerim kanamış?

Kokuşan içimde dün gebermiş serseri kalbim,
Tedavisi mümkün mü bu hırçın tutkunun
Ayrılık ansızın gelen bir iç kanaması
Artık mümkün değil hüzne müdahale.

Biraz da yaralarımdan bahsetmeliyim
Kederle şair oldum ben, kasvetle yalnız kaldım
Diz çöktü ömrüm şiirlerimin önünde
Kurtarın ruhumu, ben onsuz ne yaparım?

Konuyor göğsüme ayrılık sessizce
ve o anda
denizken okyanus oluyor hüznüm.