Hüzün Döngüsü Şiiri - Sinem Özaşgın

Önce hüzün bir kirpiğin ucuna konuverdi
Konuverdi ucuna kirpiğin hüzün
Tüm öyküleri okuyuverdi severek kirpiğe
Kirpik şaştı, kaldı
Oysaki derdi "ben hani önemsizdim? ... "
Gülümsemesi kıvrıldı kirpiğin
Ve hüznü tüm kardeşlerine yaydı
Severcesine...

Bir bulut oldu akılda hüzün...
Sevmeyi unutmuş yüreğin pupa yelken
Kendisine açılmasına seyreden
Tüm isteğini yerine getirmek istedi
Hüzün...

Önce damarlarda seyahat etti
Bir tuza bulandı damarlar
Ne geçtiğini bilmeden
İzin verdiler devam etmesine

Sonra...
Sonra göz pınarına konuverdi ufacık...
Utandı dışarıyı görmekten...
Düşmekten korktu, tutunuverdi bir kirpiğe
Kirpik üstünden atmak istedi
Bir yabancıyı kaldıramadı, kaldıramadı... Ne kadarlık ki gücü? ...

Birden...

..........

Birden
Duraksayıverdi...
Kirpik hüznün kelimelerini dinledi...
Dinledi... Dinleyiverdi... Ufacık bir damlada neler saklıydı ki? ...
Kelimeleri cümle, cümleler öykü dokurken
Kirpik nasıl bırakabilirdi ki? ...

...............

Hüznün öyküsünü kıskanıverdi kirpik...
Dinledikçe çoğalıyordu, çoğalıyordu dinledikçe...
Dayanamadı... Tüm kardeşlerine götürdü hüznü...
Ve tüm kirpikler hüzün doluverdi...

...........

Hüznün öyküsü bitince
Kirpikler aklandı, yaşlandı...
Teker teker bırakıldı hüzün...
Hüzün bırakılıverdi yumuşacık deriye...
Birleşti yere düşüverdi hüzün...
Ağlayıverdi...
Damla hali damlalarına boğuluverdi...

Birden....

.................................

Bir sıcaklık okşadı derinden hüznü...
Kendinden eksildi...
Eksildi, eksildi, havanın kokusu ne hoştu
Islak bir parfüm gül kokusuna karışmış...
Karışmış hava bir parfüme, gül kokusuna
Ve hüzün eksildi, eksildiği toplandı, toplandıkça buhar oldu havada
Ve bir yükseliş kaldı akılda...
Yükselişi kaldı akılda...

Bulut oluverdi hüzün
Ve geldi yine düşüncesine konuverdi insanın...
Yine damla oldu, başladı dönemeç seremonisine
Hüzün... Damla oldu...
Kendini bilircesine...

.......................................

Önce hüzün bir kirpiğin ucuna konuverdi
Konuverdi ucuna kirpiğin hüzün
Tüm öyküleri okuyuverdi severek kirpiğe
Kirpik şaştı, kaldı
Oysaki derdi "ben hani önemsizdim? ... "
Gülümsemesi kıvrıldı kirpiğin
Ve hüznü tüm kardeşlerine yaydı
Severcesine...

E F T E L Y A...
(Akdenizi cebinde taşıyan kız...)