Hüzün Dolu Kara Tren Şiiri - Mehmet Çoba ...

Gece yarısı, bitmeyen zemheri karanlığın arasında
Çığlık çığlığlığa süzülüp giden
Yanık ve hazin sesiyle
Yalım, yalm yürek yakan
Mendillerle
Dualarla
Ağıtlarla uğurlanan
Sıladan gurbete yolcu taşıyan
Hüzün dolu kara tren
Çocukluğumdan
Gurbete doğru uzana
Ailemle olan
Yolculuğumuzdan kalma
İç ürperten
Felakettende beter
Sessiz
Bir yürek yangını var
Bende
Büyü bir acı olan
Sıla hasretimde içinde
Yaban ellerde
Yalnız kaldığımdan ziyade
İçin, için
Tükenen umutlarıma
Ağlıyorum
Sessiz ve derinden
Kirpiklerimden süzülen gözyaşlarımı
Yaşadığım dramlara, yaşadığım tüm acılara akıtarak

Ölüm çanındanda acı,  düdüğünü acı, acı çalan
Katran gibi renginle insana hüzün veren
Uzayıp kıvrılan raylı yollarda
Garlardan
İstsiyonlardan yolcu toplayan
Dağları yara, yara giden
Kara tren
Kim bilir yüreği yanık
Yüreği yaralı
Sevdası mahşere kalan
Şu üç, beş günlük dünyada
Umudunda
Ekmekten, aştan başka
Hiç bir şeyi olmayan
Dudaklarından yürek yakan ezgiler dökülen
Kaç gurbetçi taşıdın? Uçsuz bucaksız uzak diyarlara
 
Habire kömürü harıl, harıl yanan, dümanı habire tüten
Adına ağıtlar, türküler, şarkılar yakılan
Ardından gözyaşları dökülen
Kara tren
Gidişlerin, kalkışların
Hüzündür
Acıdır
Hüsrandadır
İnsanı
Dertten derde
Sürükleyen acı dolu
Hüzün düdük çalışın var
Kimini İstanbul'a
Kimini Ankara'ya
Kimini İzmir'e
Kiminin Sirkec'den
Almanya'ya
Fransa'ya götüren
Dert yükülü
Hüzünün kara treni
Yoksam gurbet
Yoksulara
Ceza mi
Fukaralığın cezasımı yoksa
Ah gurbet treni geri dön Sivas'a, Kars'a, Muş'a, Tatvan'a

Mehmet Çobanoğlu
28.04.2021
İstanbul