Hüzün Bar Şiiri - İbrahim Ocak

Dün gece seni üzgün gördüm rüyamda
Sabah olunca hemen sarıldım telefona
Ulaşamadım sana. Koştum geldim buralara
Seni aradım sordum bütün dostlara

O artık yok dediler. Dönmeyecekmiş bir daha
Dünyam karardı sanki o anda
Neden haber vermedi sanki bana
Belli ki inandı gitti o yalancı adama
Veda bile etmeden dostça
Kalakaldım orada gözlerimde yaşla

Elveda demişsin tüm dostlara
Artık duramazdım ki buralarda
Ben de gittim içim buruk ta uzaklara
Unutamadım can dostum seni yıllarca
Aradan kaç bahar geldi geçti benim yüreğim hep kışta

İçten içe volkan olmuştu bu dostça sevda
Dayanamadım geldim buralara senden mutlu bir haber almaya
Tek tek sordum seni tanıyan arkadaşlara dostlara
Yalvardım yakardım ağlayarak halime acıyanlara
Ne olur söyleyin inanıyorsanız can dostluğa
Mutluluğu yakaladı mı dostlarını terk edip
Çekip gittiği o adamla

Dediler görenler olmuş hüzün barda
Yalnız başına içermiş oralarda
Ama nedense gözlerinden süzülürmüş yaş damla damla
Yıkıldım işte o anda
Belki bir can dosta ihtiyacın olursa diye
Beklerim işte umutla seni o Hüzün Barda