Hüzün Avcısı Olmuş Avuçlarımız

hüzün avcısı olmuş avuçlarımız
ikimizde muhaciriz bu ıssızlıkta
sessizliğin en cefakar şaşkınları
eteklerimizdeki taşları yığarız gözlerimize
göl kuşları gibi bir hayattı istediğimiz
güneşin batışlılığını hor karşılamak gibi

içimizde biriken çağlayanın ışığa olan tutkusu bu

birbirimizin nedenleriydik sonuçlarda ayrışan
yalnızlık buydu nedenler ortak sonuçlar ayrı
apartmanlara bakıp üşümek ama ayrı kentlere hapsolmak gibi
pencerelerde çocukluğumuzun aynası ama sakladığımız onu
kendimizden bile sakındığımız mutsuzluğumuzun sokaklaşması
evleşmesi ölümümüzün

kıyılarımız da çok büyük göller olmalı sakin kuşlarıyla
acı saçlarımızın diplerinde ağrır biliyorsun
bilmelisin kuşanmak aynı yere bakmaya bu işte bu
mutsuzluğumuzun esrikleşip nahoş bir tat bırakması
ceketlerimizin iç cebinde taşıdığımız o son kırıntısı şiirselliğimizin
ah bak canım beyazlaşmış şu göl ne güzel
ellerimizin çatlağından içeriye sızıyor sızılılığı
öğleye inat eden ilk ışıklarının
her şey bu
ağlayıp geçen giden önümüzdeki
ağlaştığımız o açık havalı
yüreklerimize tel tel kesikler atan uzun ince senfoni
olsun
incit beni
benden farklılığınla değil
ayrılığınla
aykırılığınla değil