Hüzün Adam Şiiri - Furkan Durusu

Ben hüznün adamıyım
Hüzünle beslenirim
Sesinle süslenirim
Ben hüzün adamım
Sen tutarken sağ elimi
Sol elim aciz diye ağlarım
Senin önemsiz gördüğün şeye
Bir köşede kendimi asarım
Her şeyde vardır benim hüznüm
Şiir yazar layık değil diye yanarım
Türkü söyler sesimi beğenmez kanarım
Alıp kucağına okşasan başımı
Ellerim o an ellerinden mahrum diye
Dökerim ansızın gözüm yaşını
Cihan-ı alemde ne varsa bana dair
Aklım, gönlüm, bedenim, sayem
İçinde sen varsın, içimde hüzün
Aklımdan çıkmaz bir an gül yüzün
Sesini duysam yüzüne hasretim
Yüzün görsem telefonda
Yan yana olmayışımız kasvetim
Mızmız değilim, nazlı hiç değil
Bu alemde hiçbir şey
Güzelliğine denk değil
Hüzünlüysem, sevgimden
Sevgimin büyüklüğünden
Senden mahrumiyetimden
İnsan oksijensiz kalırsa
Nasıl hüzünlenmez buna
Bırakın ilacı merhemi
Çaresi noksan bu derde
Derdim bilmem nerelerde