Hüzün Şiiri - İsmail Yılmaz 3

Bu bahar da seni sevdim,
Her geçen baharda olduğu gibi.
Sevdanın bana küstüğü gibi
Tabiat da bahara küsmüş.
Ne bir yaprak bırakıyor dalında ağaçlar,
Ne de kuşları barındırıyor kovuklarında.
Artık bir tat yok akşamlarında,
Sadece bir rüzgâr okşuyor seni
Yıllanmış bir yolun ortasındasın şimdi.

Her adımını boşluğa atıyorsun artık.
Ne tutacak biri var seni
Ne de dur diyecek biri.
Tek dayanağın kaldırım taşları,
Tek kulak verdiğin ufak bir radyo
Sen susuyorsun hep kulakların konuşuyor
Derdine dert katan radyon konuşuyor yani.
Ağıtlar yankılanıyor beyninde
Yine düşünemiyorsun
Ne gideceğin yeri, ne kendini ne de derdini.
Ama kalbin ihanet ediyor sana,
Her şeyi dışa vuruyor bir anda,
Gözlerin doluyor, ağlamak istiyorsun.
Yine beceriksizliğin tutuyor, ağlayamıyorsun.

Ve gökyüzü katılıyor sana,
O ağlıyor senin yerine.
Kim bilir belki kendi derdine…
Muhteşem bir ikili oluyorsunuz bir anda.
Yıldızlar var sana göz kırpan
Az sonra kaybolacak olan.
Sırılsıklam oluyorsun bir anda,
Yağmur iliklerine işliyor
Ama sen üşümüyorsun
Ve aldırmıyorsun.
Seni divane eden bir hüzünle
Hülyalara dalıp sonsuzluğa gidiyorsun.

Bir anda dert ortağın geliyor aklına,
Yani sigaran…
Ve iç cebine atıyorsun elini.
Buruşmuş bir dal geliyor eline,
Şefkatle tutuyorsun onu,
Parmaklarınla seviyorsun.
Sonra ıslak bir kibrit çıkıyor cebinden.
Belli ki hiç ders almamış yanan yüreğinden.
Yanmıyor ve sen darılıyorsun.
Sigarana küsüyorsun, yağmura küsüyorsun,
Yıldızlara küsüyorsun, bahara küsüyorsun,
Hüzün hariç her şeye küsüyorsun.

(İsmail yılmaz)