Hüzün Şiiri - Behçet Gülenay

gitti, içimde bir martının kanat kırılması
(d) üşüyorum ekim’siz bir yaprağım şimdi
şuracığıma damlar sarı bir şey, ressamın fırçasından
gözlerimde asılı kalır boş tuvaller
du(ya) r (b) öyle gönül dili, kifayetsiz
saldırır da büyür
sevdanın memelerine hüzün serenatları

gitti, ondan kalanla kuşanıp
yeni düştü içime,
daha küçücük bir diken
büyüyecek, çirkinleşecek
kötü kokulu dikenler açacak
kalbimi yurt edinmiş hüzün

hırkamı alıp çıktım kalbimden
tüm kalpleri çaldım
hepsinin penceresinde aynı bulut
gitti bütün bahçelere sonbahar oldu

Behçet Gülenay