Hüzün... Şiiri - Neriman Mert

Bu sabah hüzünle uyandım,
Kalbim acıyarak...
Penceremi açtım,
Gökyüzünde ufkun bitimine uçtum,
Uzaklıkları yakın görmekti arzum...
İstanbul un mavisinden,
Bir avuç iyi gün dilekleri aldım uçurdum,
Sihirli değnekle dostlarıma,
Dokundum tek tek yüreklere sevgiyle...
Hiç ses gelmedi onlardan...

İstanbul yağmurla yıkanıyor,
Cama vuran yağmur damlalarının
Hüznü karıştı günüme...
Ağlıyor gözlerim sağanaklarda...
Yalnızlık hüzünsel mutlu yalnızlığımın içinde...
Kaldırım taşlarının her birine
Yağan yağmurla, hüzünlü duyguların
Yükünü bırakarak,
Düşsel alemin katlarında dolaştım...
Söyleyemediğim sözlerde
Saklı kaldı yine hayallerim...

Bu sabah İstanbul da
Hüzün yağmurları var,
Belki de sonbaharda
Yağmurun adı hüzün...

Ateş düşmüş yürekleri
Evlat acısı...
Yar acısı...
Sevgili,dost acısı...
İle yanan yürekleri düşündüm...
Hainler, gülleri soldurdu...
Yağruları, boynu bükük bıraktı,
Kalbim ağıtlarda...
Kahvaltı soframda çayıma hüzün kattım...
Şeker yerine...
Peynirim,zeytinim sevmedi
Hüzünlü çayıma katık olmayı...

Sonrası babamla söyleştim,
Pamuk sakallarını sevdim öptüm,kokladım...
Sızlayan kalbimi iyileştiren
Sıcacık sevgi dolu sesini duydum...
*benim has kızım,tatlı kızım* sözleri...
Ruhumda fırtınalar oluşturdu,
Gözlerimde sevinç ışıkları,
Yaşamak, sevdiklerimiz,
Sevenlerimiz ile anlamlı...
Beni yalnız bırakmayan,
Duasından eksik etmeyen babam...
Vazgeçilmezim canım,her şeyim babam...
Hüzünlü günümü sevgiyle sarmaladım...
Sevgi,
Hüzün de,hüzün kalbimde saklı kaldı...

İstanbul 05/10/2008
Neriman Mert