Hüzün 3 Şiiri - Mehmet Davran

Düşünürken, düşünmemeyi öğrendim;
Acıyı her tattığımda, ümitsizliği,
Fedakarlıkta, kahpeliğin kitabını.
Zenginliğin saltanatıyla solup,
Fakirlerin umuduyla yeşermeyi;
Görünmeyenleri kıskandığım kadar,
Görünen düşmanlarımı özledim.
Karamsarlığımın geçmesiyle soldum,
Dünyanın pozitifliğini sordum,
Bir yaprak dediler, solgun sonbaharda,
Bazen çıplak bir bozkır, kışın ortasında,
Yeşeren bir çiçek, ilkbaharın sonunda,
Ele batan gül dikeni yaz aylarında.
Belki karanlığı duyumsayan yarasa,
Akşamın ötesini göremeyecek olan kelebek;
Sabahki nemle donuklaşan çiğ tanesi,
Geceler boyu düşünülen aynı rüya,
Bembeyaz çimenlerde yeşeren kardelen,
Umulmadık yamaçlardaki korku yuvaları,
İlginç gelen ne varsa monotonlaştıran,
Çılgınlığın en son haddesinde unutulan, ,
Kendi iç dünyasında özgürleşen,
Kapalı dehlizlerde oyun oynayan,
O çocuk gibi düşün son defa!
Ruhun hüzünlere dönüşmeden.