Hüznün şairi Şiiri - Alim Taşköprü

İyiyim diyorum aslında yorgunum,
Kendimi açıklamaktan.
Hiç birsey beni üzemez diyorum,
Her hüzün eziyor beni.
Yüreğimde her şeyi yakan bir alev le yaşıyorum oysa,
Derin bir acı.
Sinirli değilim kederliyim, kaybolmuşum
Kime elimi atsam kaybediyorum
Yeterince sevgimi göstermeyisimdir bu.
Yeterince içten sarilamiyorum annem e
o nu da kaybederim diye.
yanıyor içim koca bir alevle
Öyle büyük ki bu yangın, her geçtiği yer boşluk artık.
Doldurmaya korktuğum, her elimi attığım yanık
Hüznün şairi diyor biri bana
Elbet bilir beni ama nasıl
İyi biriyim desem kafamda onca kin, nefret, yarım kalan sevgi, hiç tamamlanmayacak sevda
Kötü biriyim desem nurşani dinliyorum, nazım okuyorum.
Hüznün şairi diyen bunu da bilir.
Alışırım dediğim her şey beni aşmış
Elbet yaratan bilir beni,
Tartmaya gerek var mı.

Ahh! Diyorum kalbimde yangın var
İcim boş kaldı sevemiyorum yeterince
Eli belinde bir yabancı yaklaşıyor,
Ne derdin var diyor.
Çok yandım çok dertliyim yetmez mi
Elinde meğer bir sigara, yanmış kalpten köz almaya gelmiş. Yanan kalpten sadece kalp yarası gelir yapma!
Sigarasi yanmış, dönmüş, gitmiş.

Ya, hüznün şairi  gördün mü?
Bunca ani geliş gidişler
Nedendir!

Yaktığımdan daha fazla yandım
onca kayıp, onca gidiş.
İnsanları tanıyorum diyorum
bir çift göz yeter,
Ne kadar da aptalmışım.
İlk kez bir çift gözde farketmisim,
Artık ayna da gözüme bakamıyor olmuşum.
Peki ey hüznün şairi diyen
En son ne zaman ağlamaklı sarıldık birbirimize.