Hüznün Huzmesi... Şiiri - Yorumlar

Ay ışığı damlıyordu bu gece kadehimin son damlasına ve körkütük sarhoş ediyorlardı beni. Göz yaşlarımla ay ışığının damlaları birbirine sarılıyordı özlemin kavuran ateşinde. İşitebileceğimden daha uzaklarda bir çığlık kopuyordu “yine mi? ”diyerek. Kadehime damlamış olan ay ışığı ve göz yaşı karışık olan meyimden bir yudum daha alıp gökyüzüne eriyordum adeta. Bulutlarla sevişiyor,dertleşiyor,sarılışıyordum. Adab-ı muaşerek kurallarına hitaben kalkıp gidiyordu ay ışığını ve damlalarını da beraberine alıp. Ahenksiz,renksiz,sessiz gecenin içinde kadehim, gözyaşlarım ve özlemlerimle başbara bırakılıyorum. Efsunlanmış gibi ayın ışığını alıp gidişini izliyorum ardından tüm umutlarımıda beraberinde götürüyor akisini izliyorum elim kolum bağlı ardından. Buhranlı kelimeler kalıyor geriye onun ve ayın ardından. Yılgılı bir gömü buluyorum hayallerimin arasında ürperiyorum. Kelimeleri dilemliyorum defalarca bu korkunun eşiğinde. Asal düşüncelerle boğuşuyorum reel olan dünyamda. Eskizler hazırlamaya tasarlamaya çalışıyorum terk edişler ardından ve sonucunda bir buhrana sürükleniyorum. Esrarlı ezeli ölümlere öncülük ediyorum zat-ı muhteremle birlikte. Faal zihinlerde fanteziler üretiyorum durmadan dinlenmeden. Ürettiklerime binbir çeşit formlar veriyorum binbir fonlar yüklüyorum. Malubiyet mi galibiyet mi aldığım hiç önemi yok tek önemi olan sadece rüyalar ülkesine ayın ve özlenenin yamacında olabilmekti. Tek mümkün olan bunun hevesli bir uğraştan fazlası olmamasıydı….