Hüznün Gülen Yüzü Şiiri - Özlem Erden

küçük gamzelerim gizliymiş yanaklarımın kuytu köşelerinde
yüzüm tebessümlerle salınırken, gözlere takılan küçücük bir gamze
bakışların değiştiği, gözlerin iriliğinden taşan renklerle kenetlendiği sıcacık bir gülümseme gibi...
hüzün kaplıymış tüm renklerin alabora olduğu gözlerimde
saklanmak istemiyormuşçasına belirgin
en can alıcı kahkahalarımda bile ışıltıların gölgesindeki o buğulu gözlerimde
çehremde bir gamze bir de hüzün
hüzün gözlerimden süzülüp,
yanaklarımdan tadarak gamzemde birikmekte
bir görünüp bir kaybolmakta tıpkı
gelmekle gitmek gibi
sevmekle terketmek gibi
bir madalyonun iki yüzü gibi
yani ben iki çizgi aralığında saklanan
gecenin gündüze güneşin göğsünde verdiği sözü
ay'ın karanlığa öfkesi, kendince inadın özü
yani ben o herkesçe bilinen hüznün gülen yüzü
bütün tezatlığın sırrı, yanan ateşte kendini göğe salan alevlerin suya hasreti,
yağmurun damlalarını camlara vurarak kendini hatırlatan yegane oyunu
toprağın kokusu, yaprağın hazin sonu
o ilkbaharın sonbaharın kollarında solan coşkusu
yani ben sıcakla soğuğu bir arada tutan
mutsuzken, sığındığı çocuksu mutluluk oyunuyla coşan
ağlayan gözlerde gülümseyerek doğan
o küçücük gamzemde kahırlarımı kederlerimi biriktirirken, bütün sevinçlerle kederleri boğan
yani ben yanaktaki o küçük gizli gamze
yani ben gözlerdeki o buğulu hüzün
kısacası ben gözlerden süzülen yüreklerde biriken
hüznün gülen yüzüyüm...