Hüznün çocuğundan masallar 2

hey gözleriyle ağlamayan
sus yüzündeki yanlızlığın tortusu konuşsun
sesindeki her titreşimde çığlık taşıyan
sen hüznü gülüşünle de kandıramazsın
bu yol uzun bir yol
yıldızlardan uzak
boşluğa karanlığa odaklı
acıyı içine çeken kara bir delik yüreğin
istersen el verme sır verme
söz de verme
biz kederin diliyle konuşuruz
sözler yetersiz kalsa ne çıkar
gözlerin anlamsızlığı giyinsede
görürüm içindeki ıssızlığı
ve sen kadar konuşurum
zifiri kuytuluğun ıslak caddeleriyle
ve sen kadar dinlerim
sokak lambalarına konan kuşları
seni hüzün kokan teninden tanıdım
acıyı ve yanlızlığı tanıdığım kadar eski
unutulmuş masallardan süzülürcesine
yorgun yüzün anlatıyordu herşeyi
ben de senin o gizli dünyandanım
ama sözcüklerin sihrine yükleyebilirim yaşanmışlıkları
ölümsüzleştiren bir zırhla çevirebilirim
sen kimsenin farkına varamadığı hiçlik
sen içinde bir okyanus umut barındıran
teni esmer gözleri gece karası
varsın anlatmayagörsün dilin
Ben paylaşırım uzaktan uzağa sonsuz yanlızlığını
Sen sırtında ter damlaları
ve tırnak izleri hoyrat sevişmelerden kalma
yorgun bir günden sonra
çatık kaşlarından yüreğine inen gizli asma köprüler
düşlere yol alırken
taşı taşıyabildiğin yükü
sen yürek işçisi
sen varolmanın hamalı
bacakların yükün altında titresede
sen dışa vurulmamış haykırışların efendisi
ve aynada gördüğüm yüzle eş
hiç tanımasakta birbirimizi
ve kurduğumuz düşlerden bihaber olsakta
İkimizde aynı iklimin rüzgarı