Hüznün Bekler mi Beni Şiiri - İsmail Öza ...

hüznün bekler mi beni
avuçlarımda mavi bir kan varken
ve granit kokarken her yağmur sonrası
toprak
ki seni toprak rengi bir hayalle düşünürken
hüznün bekler mi beni
bir şehirde...
sonra
bir cemre gibi düştün içime
büyüdü gözlerimde aşkın
hep yokuş yukarıydı hayatım
düştüğümde,
duraksadığımda,
molalarımda
hüznün bekler mi beni
şimdi gitmek zamanı sevgili
şimdi kalmak zamanı
gözlerinden süzülen kahverengi aydınlıkta
şimdi susmak zamanı..
söyleyemediğimde,
anlatamadıgımda,
sustuğumda..
hüznün bekler mi beni
bilmiyorum kaç gecedir
bir bilinmez rüyadayım
ki her sabah seninle uyanmaktayım
adını andığımda,
seni sayıkladığımda,
yandığımda,
hüznün bekler mi beni
bak yine hüzün var gözlerimde
bak ellerim soğuk bir mayıs gecesi
bak yüreğim yarım sensiz
hüzün varken gözlerimde,
ellerim soğukken
sensiz yarımken
hüznün bekler mi beni bir şehirde
avuçlarımda bir kristal
beyaz bir gül gözyaşın..
gözyaşın, kristal
yavaşça düştügünde ellerimden
tutmak güç
susmak zor
uykudasın belki
belki yalnızsın
gözyaşın merak belki
belki özlem gözyaşın..
seni özlediğimde
merak içindeyken başka bir şehirde
hüznün bekler mi beni
benim seni beklediğim gibi..
şimdi çocukluğumu bırakıp bir karadeniz kentinde
yanına geliyorum
eksik bir benle
eksik bir damla gözyaşıyla sana uzanıyorum
çaresiz ellerimi
geri çevirme
ve sor
hüznün bekler mi beni
bir şehirde..
bir şiir yazılır
bir öykü okunur
bir film izlenir
sanırdım
oysa sensiz bir şiir
oysa sensiz bir öykü
oysa sensiz bir film
anlamsız gelirmiş bana
ve sorgulanırmış dev yalnızlığım
yokluğunda..
şimdi bir yıldıza soruyorum seni
söyle
hüznün bekler mi beni

başka bir şehrin gecesinden
yeni bir güne uyanmanın ümidiyle
seni düşünüyorum...
ve
seni seviyorum bekleyen hüznünle...

(bir pazar akşamı)