Hüznümü Kendime Taşırım Şiiri - İhsan Kurt

Yorgun zamanlar ötesinden yola çıkarım,
Elimde demir asa yok ayaklarımda demir çarık
Bazen duvar diplerinde varoşlarda bazen,
Çaresizliklerde tükenmişliğe kahrolarak.
Kendime taşırım kederimi kaygımı,
Ben hüznümü hep kendime taşırım,
Hissiz insan çoraklarından dolanarak.

Her nereye niyetlensem hep yalınayak,
Duramam mutluluk yaylalarının yeşilliklerinde,
Uzandığım dal kuruysa yürüdüğüm toprak çorak.
Susuz çöller dururken suya hasret,
İçtiğim su damarlarımda dolaşır yakarak.
Ben hüznümü hep kendime taşırım,
Mahzunluklarda durarak, düşünerek, ağlayarak.
Sevdaları ben büyütürüm hayallerimde,
Eski zaman sevdalılarını ben birleştiririm.
Her zaman bir tabak mutluluk ellerimde,
Mecnun ve Leylalardan kalan aşklardan bir çekirdek,
Sevgiyle dikerim hep ileriye, hep ileriye
Ben hüznümü hep kendime taşırım,
Bütün hüzünler birden tükensin diye.

Zamansız titreyişlerinde yandığım yürekler,
Bir ateş yakmak isterim üşüyen ellerinize.
Bitkin bir yalnızlığın duygularıyla yarışırım,
Bilirim ki bunu yaşamayanlar ne bilecekler.
Ne bilecekler geceleri hep neon ışıkları sananlar?
Ben hüznümü hep kendime taşırım,
Gün olmak isterim gündüzlü karanlıklarınıza.