Hüznüm Mevsimleri Ağırlar

kirli bir üzüntüydü bulutlar
yağmursa nedensizim gizli
hüznüm mevsimleri ağırlar
saçlarımda nedense içli içli

şen susar patırtılı kanardık
acılarımızda hep böyle sisli
sorularımızı sorduk karardık
ölümle senli benli yaşamla sizli

asla vazcaymam sevmekten
gerçek karanfil ezilmişliğini
solmuşluğunu engellenmişliğini
gece gündüz seni düşünmekten

zamana sırıtarak üç dilek tuttum
ölüm dedim sobelendim hemencecik
yalnızlık dedim kendi sözümü yuttum
aşk dedim üşüyüverdim ipincecik

serapsın dedim kaldım gerçekte
gerçekti yalnız karanfil güzelliğin
bakışlarındı bulutta böcekte çiçekte
sevilmişliğin uzak bir çölde yeşermişliğin

susamışlığıma serpilsin dudakların
serpilsin sonra isterse sessizliği ölümün
evren kaysın ellerimden kimseler kalmasın
savunmasız dünün yarının ve bugünün

baktığım ilk gün ışığı arkasızlığı ayrılığın
tecridimi hayat sundu senden sürgünlü
karşılaşma anı gibiydik hep o zamansızlığın
kaçıp gitmedik anladık bize ölüm bile ölümlü