Hüzne Boyun Eğdim Şiiri - Osman Ünver

Senin vurdumduymaz gönül zindanlarına
Hapsedildiği gün inledi yorgun sesim.
Sorarsan eğer kimim, neyin nesiyim,
Hüzne boyun eğmiş gecenin meltemiyim.

Umutsuz senelerden bir gün...

Sensizliğim uğradı ruhumun satırlarına,
Zulmet şehrinin gönül kırgınlıklarına.
Görmedin gönlümün dertli ve paramparça,
Hüzne boyun eğmiş hece hece matemini.

Mutsuz gecelerden bir gün...

Çaresizliğimin kin saçan ormanlarına
Ve kimsesizliğinden kalan son parçana
Bıraktım saklı düşlerimdeki seni, sana.
Hüzne boyun eğmiş ağaçtım nasıl olsa.

Ben ümitlerimin peşinden koştum her gün;

Sen dönmedin, bakmadın bir kez ardına.
Sensizliğimin dilinden düşen bu mısralara,
Alış artık ey diyar-ı meçhul!
Hüzne boyun eğdim ne de olsa...