Hüzn-ü Gece Şiiri - Dilzar Can

Hüzn-ü Gece

Gece, yavaşça çöker omuzlarıma,
adı konmamış bir yorgunluk gibi.
Sokaklar susar, pencereler unutur,
kalbim hatırlamaktan vazgeçemez seni.
Ay, kırık bir ayna gibi gökte,
yüzümü parça parça gösterir bana.
Her parçada başka bir yalnızlık,
her yalnızlıkta biraz daha sen.

Zaman, bu gecede ağır yürür,
saatler diz çöküp bekler.
Bir an durur nefesim,
adın geçer içimden
gece biraz daha derinleşir.
Rüzgâr saçlarımı değil,
hatıraları savurur yüzüme.
Dokunduğun kelimeler üşür içimde,
hiç söylenmemiş cümleler kadar.
Bir yıldız kayar uzak bir yerden,
tutamam; dileklerim yorgun.
Hüzn-ü gece sarar her yanımı,
karanlık bile benden daha sessiz.

Yalnızlık, kapımı çalmayı bırakalı çok oldu,
artık içimde oturuyor.
Senin yokluğun,
adını bilmediğim bir dilde
sürekli kendini tekrar ediyor.
Sabaha az kaldı,
gece çekilmeyi öğreniyor yavaşça.
Hüzn-ü gece, adımı bırakıp giderken
kalbimde ince bir iz kalıyor.
Ve ben, bu karanlıktan
kendime benzeyen bir sessizlikle çıkıyorum.

Dil-efgar