Huyun Kurusun Şiiri - Süleyman Bektaş

HUYUN KURUSUN
Kibir denilen huy şeytana uyar,
Kandırır nefsini gözünü boyar.
Havayla doldurup bir balon koyar.
Kurusun o huyun toptan kurusun.

Yaradan’a asi insana kulsan,
Mal mülk servet gani sen dilenirsen,
Sevgiyi boş vermiş dolu kin isen,
Çürüsün o huyun toptan çürüsün.

Egon şahlanmış tevazuun nerde?
İnsanlık onurun sürünür yerde.
Nema mı ararsın belada şerde,
Devrilsin o boyun kökten devrilsin.

Yetimin payını sana yazarsan,
Dostun arkasından kuyu kazarsan,
Yavru kuşun yuvasını bozarsan,
Kırılsın hamağın ipten, savrulsun.

Cakalar satarsın kendi kendine,
Batsın o kaprisin yerin dibine,
Mum ışık vermezmiş kendi dibine.
Kararsın o bahtın hepten kararsın.

Çağdaşi'nin ahdı gönül kırmamak.
Zengin ile fakiri ayırmamak,
Cahille sohbete fazla dalmamak,
Kem sözle tatlanan dilin morarsın.
09.02.2017
Süleyman Bektaş (Çağdaşi)