Huyum Kurudu Şiiri - Eva Asral

Yuvaya döndün.
Odana gömdün yine kendini...
Pencere tıkırtıları mı daha rahtsız edici?
Yoksa anılarının beyninde koşturması mı?

Saat üç onbeş.
Çitler kırık, kuzuları kurtlar kaptı.
Yatağın soğuk tarafını bulma çabam,
Belamı bulmamla yarışır.
Yine girdim sırf doğru yön orası diye çamura.
Doğruluk sanki gerçekten bişey katacakmış gibi de bana(!)
Saçma.

Rahat batıyor olsa gerek.
Ya da burnum fazla büyük,
Bi şekilde giriyor mevzulara.
Uzamam gerek buralardan.
Huyum kurusun diyemiyorum suyunu çıkarınca...

Düşünüyorum haddinden fazla.
Boğuluyorum detaylarda.
Yok can yeleğim.
Ne işim var yabancı sularda?
Bilmiyorum da yüzmeyi.
Kapılıyorum akıntıya...