Huysuz İlkyaz Şiiri - Kağan İşçen

kanatlanır hüzün
ki
aşka boynumuz bükük
kırsal soğuklara kalır ayrılık
dudak çatlar
can kımıldar
eski bir anıdan kalma çağrışımdır
gün acıya göğüs gerer
tozlaşır gözlerim
kentin son öyküsünedek
ki
zamandan sonrasına
yalnızca aşk kalır...

sabahlara senin için uyanırım
çünkü sen ömür nedenisin
güneşe güleç bir çiçeği sevmenin
hayata bakış tonumsun
adımlarıma tek konum
uzak tanrıça
ömür gülü
taç yaprağını hasretimle işleyeceğim
istersen dokunma gözyaşlarıma...

huysuzdu ilk yaz
derdim günüm kitaplarda bulamadığım iziydi
tomurcuk yaprak çiçeklenişli bir sevdanın
ilkyaz huysuzdu
ben hüzün yükü kaybolmuşluklara teslim
gizli ağlamalarda ağaçlara sığınık
ve uğultusu içimle beslenen
dalgacı rüzgarlara arkadaş
işte kenti terk etme diyor bu ses
sırsız üstelik
sırsız yaşa diyor
dök ortaya eteğindeki taşları...

gitme diyor başka hiçbir yere bu ses
çünkü sevda evrenden geniş ve büyüktür
dök ortaya eteğindeki taşları
mahzun kalmasın doymamış acıları
hiçbir sevdanın
ve varsa yarım bırakılmışlığı ayrılığın
evreni çevreleyen sonsuz yasanın ortasında
ki
ilkyaz bir daha huysuz bakmasın
yapayalnızlığına hiçbir sevdanın...