Hüsranı Omuzlayan Kadın!

Bilmem!
Günün geceyle savaşımı
Kaybın kazançla didişmesi
Ya da hüsranın umutla hesabı
Sonu var mı bilmem?

Ama biri var ki
Her nefes alışı
Hayata bir ders veriştir
Yalnızlığıydı belki onu yoran
Ya da içselleştirdiği bir çerçevedir
Belki yaşam…

Doktor!
Teyze!
Ama dost en nihayetinde
Göz kapakları kapanmadı belki
Acının o kekremsi tadından…
Gariptir!
Hala umudu dillendirir
O türküsü bol,
Mavili yeşilli aydın dilinde…

En çok ben anlarım seni
Bencillik dersin belki
Tutku, bağlılık ya da alışkanlık
Fark etmez!
Temeli sevgidir onun,
Ondandır belki sana bağlanışım
Seni düşünüşüm
Ve
Senle gülümseyişim….

Sesin kulaklarımda hala!
Ölçüsüz ağırlığı altında bedeninin
Köhnemişliğe ve esrikliğe inat
Direniyordu yüreğinin en derin nameleri…

Sana yorulma demeyeceğim!
Ezikliğinin ve isyanının
En had safhasındasın hayatının…
Kavgalarının yoğunluğunda
Kendinden kaybediyorsun
Kazançlarını eklemeden…

Bazen sensizliğin hayaline dalıp
Kelebeksin diyorum
Kanatların şeffaf ama güçlü
Hayatın tüm güzellikleriyle acılarını
O kanat çırpışlarında
Bir güne yayıyorsun
İnsan denilen mahlukatın
Zaman diliminde…

Seni anlamak:
Gülün özüne varmaktır
Yitirilmiş zamanı
Geri çevirmektir belki
Ölümle yaşamı barıştırmak
Belki belki sen olmaktır…

Gülüşünün bahar mevsiminde
Sana bakan newroz çiçeğiyim
Kokla ve hisset
Hissettikçe yükün hafiflesin
Hafiflesin!
Ey hüsranı omuzlayan kadın!
(24.03.2007)