Hüsniye Şiiri - Kara Osman Nalbant

Adı yeter dostlar, gerek yok söze
Yüzü küle dönmüş yürekse köze
Yitirdiğim yerde, geldik göz göze
Kaç yıllık hasretle, baktı Hüsniye

Sevda ocağında, kül bekler közü
Oluklu çeşmenin, görünmez özü
Alem’den ağırdır hoşça kal sözü
Son gülü boynuna, taktı Hüsniye

Naçar kalanların, doğrulmaz kaşı
Çok belli kahrından ağarmış başı
Arından çıkmamış, gözünün yaşı
Bakarken gönlüme, aktı Hüsniye

Başka güne kaldı, bitmedik dava
Anladım maşuğa, çok uzak neva
Güneş battı hemen karardı hava
Derhal çakmağını, çaktı Hüsniye

Kara der bu demde neyleyim avı
Asla unutamam duyduğum savı
Sevdanın narından kuruyan kavı
Şehir meydanında yaktı Hüsniye