Hüseyin Uysal Şiirleri - Şair Hüseyin Uysal

İçimdeki dağlar göçmüş,
Öyle bir boşluk, tarifi yok.
Sanki toprak yetmez mezar çukuru,
Oysa, bir “alo”yıkacak bütün gururu.

1988

Her gece uyumak için çektiğim çile,
Geçti yalnızlığıma sebep acılarımı bile.

1994

Ev değil sanki değirmendi,
Ben yamak sen değirmenci,

Taşlar konuştu biz dinledik,
Dudak okumayı bile öğrenemedik,
Hak karıştı, hukuk karıştı,

Bazen ne kadar isterim, bilemezsin ölümü,
Seni beklemek heran, bilesin ömür törpüsü...

1989

Kimse çağırmadan gel,
Kimse göndermeden gel,
Sen gel kendin gel,
Siz gelin birlikte,
Bekliyorum...
Günün her saatinde.

Kalbimin her atışını,
Ayak sesin sanırım.
Bu koşarak gelmelere,
Dayanmaz yüreğim.

1995

Ben ki insanım yalnızlıkta var olan,
Ben ki suyum çöllerde kıymetlenen,
Muhabbetim dergahsız gönüllerde,
Biçareyim ama kıymetliyim,
İnsandan yoksun yerde...

Şımarık bir çocuksun diyorlar bana,
Ne çocuk oldum ben deli, deli,
Ne çocukça seven oldu beni,
Ne sevdim, doyasıya bir çocuğu...

1993

Bütün tasam birkaç kelimeye sığar,
Sen bir mektup yazmazsan,
Beni kim arar sorar.

1993

Anacığım,
Gurbet neredeyse otuz yıl olmuş,
Yediklerimi toplasan bir tas yoğurdun etmez,
Gördüklerimi toplasan Çamlı Belen etmez,
Ama bir sevdiğim var ki yanıbaşımda,
Sevmelere yüreğim, ömrüm yetmez.