Kendi yaralarını kendin dağladın
Gün oldu ağladın Gün oldu sızladın
Ne kadar derindedir yaraların
Gönül
Bir kar yağar inceden inceden
Gün beyaza büründü geceden
Söylediğin son kelime son cümleden
Aklıma düştün dün geceden
Gecenin tam ortasındayım
Hapsoldu gözlerim sözlerim
Karanlığa gizlendim de ben
O gönlüme hüzün oldun sen
Ay'ın karanlık yüzüyüz aslında
Gün oldu İnsanoğlu bozuldu
Gölgelerde kalan hakikati
görmek zor oldu
Gerçeğe kapanan gözler zulümetmeye durdu
Bu düzen böyle kuruldu
Benim gönlüm sana
Senin gönlün bana hasret,
Elinde tut gönlünde tut beni,
Hasret gelince,
Gönlündeki benle avut kendini,
Yüzünü görmeden daha
Yüz çevirdin ki sen de bana
Yaralarım sensiz kanasa da
Yer ver o gönlünde bana da
..
O kadar güzelsin ki bende
Düşerken ömrümün hazan yaprakları
Ruhuma vurdu ay ışıkları
Gözümden gönlüme aktı gözyaşları
Yıllar bıraktı saçlarıma akları
Yüküm ağır
Sanma gözüm kör
Kulagım sagır
Kaldır aradan kırgınlığı
Düşmesin ömrümzün Hazan yaprağı
Giden yıllar Ömürden
Bana yar mısın diyip
Yüreğimi avcunda tutan yar
Yüreğim avcunda sızlar kanar
İster yarasını sar
Sırtımda dünyanın yükü ağır ya
Bu dünyada yorgun bir başıma
Her adımda içimdeki sızılar
Durmaz dökülür gözümden yaşlar
Kambur üstüne kambur
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!